Pierwsza historyczna wzmianka o Lednicy pochodzi dopiero z roku 1222. Już wtedy prawdopodobnie istniał tutaj gotycki zamek na wodzie, który w roku 1249 czeski król Wacław I (1205-1253) przekazał austriackiemu szlachcicowi Sigfriedowi Waise (Sirotkowi). Pod koniec XIII w. właścicielem tutejszych dóbr został prastary austriacki ród Liechtensteinów. Wspomniana wodna twierdza rozebrana została w XVI w. z polecenia Hartmanna II von Liechtenstein (1544-1585), ustępując miejsca renesansowemu pałacowi. Jego prawnuk – książę Johann Adam I von Liechtenstein (1657-1712) zmodernizował budowlę w duchu modnego wówczas baroku. O skali przedsięwzięcia najdobitniej świadczą zachowane do dziś monumentalne stajnie projektu jednego z najwybitniejszych architektów przełomu XVII i XVIII w., Johanna Bernharda Fischera von Erlach (1656-1723).

Swój dzisiejszy wygląd pałac zawdzięcza jednak modernizacji z lat 1846-1858, kiedy książę Alois II von und zu Liechtenstein (1796-1858) uznał, że stołeczny Wiedeń nie jest odpowiednim miejscem do organizowania letnich uroczystości i w tym celu zlecił Georgowi Wingelmüllerowi (1810-1848) przebudowę lednickiego pałacu na reprezentacyjną letnią siedzibę rodu w duchu angielskiego gotyku. Okazałe, logicznie skomunikowane ze sobą przestrzenie parteru służyły organizacji wystawnych przyjęć w kręgu książęcej rodziny i ich arystokratycznych przyjaciół. Drewniane stropy i boazerie we wnętrzach pałacu, misternie zdobione snycerką, są dziełem słynnego wiedeńskiego warsztatu Carla Leistlera (1805-1857). Wiele elementów ruchomego wyposażenia rezydencji – w tym najcenniejsze obrazy – zostało wywiezionych w 1943 r. przez rodzinę Liechtensteinów do Vaduz, niektóre uległy rozproszeniu lub zniszczeniu na skutek działań wojennych. W 1945 r. zespół pałacowo-parkowy w Lednicy przeszedł na własność skarbu państwa i został udostępniony szerokiej publiczności. Doniosłym wydarzeniem w powojennej historii tego miejsca był wpis na Listę światowego dziedzictwa UNESCO w 1996 r.

W salonie myśliwskim na konsolach z dębowego drewna eksponowane są okazałe egzemplarze wypchanych orłów bielików. Do niedawna te drapieżne ptaki były uznawane na Południowych Morawach za gatunek wymarły. W ostatnich latach ornitolodzy odnotowali jednak odrodzenie ich populacji. Warto zwrócić też uwagę na dwa myśliwskie trofea w formie plastycznych głów: drewnianej koziorożca z prawdziwymi rogami i gipsowego jednorożca z pojedynczym spiralnie skręconym rogiem, w rzeczywistości kłem narwala jednozębnego.

Eksponowane są tu dwa kompletnie zachowane sztandary pułku huzarów z około 1801 r., dowodzonego przez księcia Johanna Josepha I von Liechtenstein. Arystokrata już w młodości zasłynął w walkach przeciwko Turkom, a później wsławił się bohaterstwem i odwagą w bitwach pod Austerlitz, Aspern i Wagram. Obraz nad drzwiami do następnego pomieszczenia przedstawia jedno z najważniejszych starć militarnych wojen napoleońskich, które rozegrało się w dniach 5–6 lipca 1809 r. wokół wyspy Lobau na Dunaju i w pobliżu wsi Wagram. W rogu pomieszczenia zachowały się drzwiczki do ciągu komunikacyjnego wewnątrz ściany, którym służba wkładała opał do stojącego w sąsiednim pokoju pieca.

Z przedpokoju przechodzimy do Apartamentu Księżnej, na który składają się cztery pomieszczenia – tj. Salon Niebieski, Sypialnia oraz dwa pokoiki, urządzone w guście chińskim.

Sypialnia urządzona jest w późnym stylu empire. Typowe są dlań m.in. meble z nogami wykończonymi w zwierzęce, najczęściej lwie łapy. Ustawione w rogu pokoju biurko jest autorską repliką słynnego mebla stworzonego dla arcyksiężnej Zofii Habsburg przez uznanego wiedeńskiego malarza i grafika doby Biedermeieru – Josefa Danhausera (1805-1845). Jest ono wyposażone w dwa pojemniczki na kwiaty, w miesiącach zimowych maskowane drewnianymi pokryweczkami. Empirowe łóżko wydaje się krótkie, jednak w rzeczywistości ma dwa metry długości. Na nocnym stoliku widzicie Państwo drewniany krzyż wykładany masą perłową. Jest to luksusowa pamiątka z pielgrzymki do Ziemi Świętej – według miejscowej tradycji przywieziona z Meksyku. Przez lekko uchylone drzwi możecie Państwo ponownie zajrzeć do łazienki. Na szezlongu leży poduszka, na której księżna Franciszka wyhaftowała swe imię i książęcą mitrę. Warte uwagi są też eksponowane tu akwarele, namalowane przez samego księcia Aloisa II.

W Gabinecie Chińskim zachowały się tapety z papieru ryżowego. Ręcznie malowane sceny charakteryzują się zaburzonymi proporcjami pomiędzy ludźmi, ptakami i kwiatami. Z prywatnych pokoi księżnej wracamy teraz do reprezentacyjnych przestrzeni pałacu.

Środkowe pseudogotyckie okno stanowi główne wyjście do parku (200 ha). Szczególne zasługi dla jego dzisiejszego kształtu – przekomponowania w duchu romantyzmu – położył książę Alois I. Na jego życzenie wzniesiono liczne pawilony parkowe, z których najbardziej znany jest Minaret (1797-1802). Anegdota głosi, że książęcy architekt Josef Hardtmuth (1758-1816) przygotował projekt w ciągu jednej nocy. Ta wysoka na 60 m budowla od początku pomyślana była jako punkt widokowy z balkonami umieszczonymi na trzech różnych wysokościach. Na ten najwyższy prowadzą 302 stopnie. Pierwsze piętro zajmuje osiem pomieszczeń w stylu mauretańskim. Punkt widokowy oraz pierwsze piętro dostępne są za odrębnymi biletami (do nabycia w kasie obok Minaretu).

Znajdujemy się teraz w neogotyckiej Jadalni. Na masywnym stole oraz na półkach w narożach możecie Państwo zobaczyć fragment cynowej zastawy stołowej. Wnętrze zdobią dwa cenne obrazy – ten po prawej przedstawia uroczystą wieczerzę w wiedeńskim Hofburgu, wydaną 23 lipca 1515 r. na cześć nowożeńców – Siegmunda Georga von Dietrichstein (1526-1593) i Barbary von Rottal (1500 lub 1501-1550), w obecności m.in. cesarza Maksymiliana I Habsburga (1459-1519), króla Czech i Węgier Władysława II Jagiellończyka (1456-1516) oraz jego młodszego brata – króla Polski Zygmunta I, znanego jako Stary (1467-1548). Warto także zwrócić uwagę na drugi obraz, ilustrujący turniej rycerski, który odbył się 25 lipca. Syn Siegmunda von Dietrichstein, Adam, stał się później właścicielem pobliskiego Mikulowa. Na ścianie między oknami znajduje się barokowe lustro weneckie, którego rama zachwyca precyzją wykonania. Warto zwrócić też uwagę na klamki drzwi z inicjałami A F L (Alois II – Franciszka – Liechteinstein).

W architektonicznym wystroju Biblioteki na szczególną uwagę zasługują wykonane z jednego pnia dębu schody – wybitny przykład sztuki snycerskiej Carla Leistlera i jego pracowni z 1851 r. Liczą one 38 stopni i wiodą bezpośrednio do Galerii Obrazów na pierwszym piętrze pałacu. Przy ich wykonaniu nie użyto ani jednej śruby lub gwoździa. Dziełem tego samego warsztatu są wszystkie pozostałe drewniane elementy wnętrza (kasetonowy strop, boazerie, szafy biblioteczne, stoły itp.). Z wyposażenia ruchomego wyjątkowo cenne są: obraz z wizerunkiem św. Eustachego, namalowany przez nieznanego z nazwiska naśladowcę Albrechta Dürera (1471-1528); Tryptyk z kości słoniowej z przedstawieniem Drzewa Jessego (XV w.) oraz żeliwny posąg Nimfy (XIX w.). Lednicki księgozbiór liczy około 5000 książek. Do najbardziej okazałych ksiąg należała tzw. Rodzinna Biblia, którą Liechtensteinowie ewakuowali w 1943 r. do Vaduz. W naszych zbiorach szczęśliwie zachowała się jej okazała okładka (prezentowana na bibliotecznym stole).

Strop Palarni, znanej również jako Salon Czerwony, jest wykonany z drewna modrzewiowego i orzechowego. Zdobi go 12 herbów rodów połączonych z książętami Liechtensteinu więzami rodzinnymi lub przyjacielskimi. Neogotyckie okna zdobią dwa orły, symbolizujące Śląsk oraz hrabiów von Rietberg rodem ze Wschodniej Fryzji (orzeł z niewieścią głową). Motyw orła pojawia się też na tapetach, zasłonach oraz obiciach mebli. Eksponowane we wnęce okiennej zbroje pochodzą z XVI w. Przez przeszklone drzwi możecie Państwo zajrzeć do palmiarni. Wzniesiona w latach 1843-1845 według projektu Georga Wingelmüllera jest długa na 92 m, szeroka na 13 m i wysoka na 12,5 m. Rośnie w niej około 250 gatunków roślin tropikalnych i subtropikalnych.

Jest to ostatnie już pomieszczenie na trasie naszego oprowadzania. Bardzo dziękujemy, że zechcieliście nas Państwo odwiedzić. Równocześnie zachęcamy do zwiedzenia pozostałych atrakcji kompleksu pałacowo-parkowego w Lednicy – tj. Prywatnych pokoi na pierwszym piętrze pałacu, Pokoi dziecięcych i ekspozycji kukiełek na drugim piętrze, Sztucznej jaskini w piwnicach, Palmiarni, Romantycznej ruiny Zamku Jana, a także Minaretu.